हात होते बोटांविना अन
पाय होते पांगळे
बहुदा तो होता मुकाही
भीक त्याला ना मिळे

जखमांस त्याच्या दुर्गंध सारा
ना येणास येई किंवही
जीवघेणा गारठा पण
त्याला नसे जाणीवही

जखमांवरी वेदना भुकेची
निपचिप तो राही पडून
विषाद नाही… दुःख नाही..
ना तक्रारही जगण्याकडून

थकुन गेले यमदुत त्याची
ओढ जगन्याची बघुन
भरुन वाही आयुष्या सारे
चिंब त्या डोळ्यांमधुन

डोळेच त्याचे हात होते
वाट्टेल ते स्पर्शायचा
करुन पंख तो डोळ्यांचे
ढगातही हिंडायचा

जपायचा डॊल्यात आशा
अन असायचा आनंदी तो
असायचे डोळ्यात गाणे
मग गायचा स्वच्छंदी तो

पाहुनी हे भासात जगणे
कोणीजीव एक हेलावला
विसरुनी त्या गलिच्छ जखमा
मदतीस तो सरसावला

घेउन गेला भिका-यास तो
जखमांच्या उपचारासाठी
सतत राहिला बसुन उशाशी
भिका-याच्या आधारासाठी

औषधांनी मग चढली गुंगी
अस्वस्थ भिकारी शांत झोपला
कृतज्ञतेने मिटले डोळे
त्यांस वाटले …..देव पावला

देव कुठला… पशु तो होता
अवयवांचा व्यापार करी
त्यानी घेतले काधुन डोळे
भिकारी पुन्हा रस्त्यावरी

तो आता झाला खरा भिकारी
स्पर्श हरवले…. पंखही खुडले
वाचा गेली… आशा मेली
आयुष्यातले रंगही उडले

थंडी गरजली… भूक बरसली…
जखमांचे थारोळे उरले…
क्षणात मग तो भिकारी मेला
मागे हसरे डोळे उरले…

धुंद रवी.