तिनी मोहाचं अस्वस्थ वादळ ओल्या केसांतुन मोकळं करत
असुसलेला मुसळधार पाऊस त्याच्या श्वासावर बरसु दिला…
आणि….

….तिच्या बेहोष निरांजनातली घायाळ ज्योत
चौकटीत विझवुन जगण्यात अंधार रेटणा-या…
त्या शापीत वाल्मीकीला,
मोहाच्या रानात पंख लाऊन तिच्या नभात उडणारा
तो पापी वाल्याच जास्त समाधानी वाटला….

त्या अलगद कातरवेळी
’तिच्या जगात स्वत:ला उधळून घेणं’ विसरण्यसाठी
त्यानी बेचॆन मनाचं ओझं
पापण्यांवर ठेवत डोळे मिटले… तेंव्हा…

तेंव्हा… तिच्या गालावरुन ओघळणारा अम्रुताचा थेंब
स्वत:च्या ओठांवर जपण्याच्या कल्पनांनी त्याला जास्तच कॆफ चढला….

त्याच्या मिटल्या डोळातल्या बेसुर असहाय्यतेला
त्याचं मोहावरचं नियंत्रण समजुन,
त्याकडे आदराने पहात ती म्हणाली…….. “तु महान आहेस “

ह्यावर डोळे न उघडता वाल्मीकी म्हणाला
” मी स्वत:पेक्षाही त्या मोहाच्या क्षणांशी प्रामाणिक रहायला हवय का ?
जर नाही…
तर मग मी महान असण्यापेक्षा…
वाल्या असताना जास्त सुखी का होतो ? “

धुंद रवी